عملیات جابه جایی مواد به عنوان بخشی جدا ناپذیر در صنعت، همواره بخش اعظمی از هزینه ی شرکتهای بزرگ و کوچک را به خود اختصاص داده است.
استفاده از نیروی انسانی از متداول ترین و سنتی ترین روشهای ممکن جهت انجام عملیات جابه جایی می باشد که با به همراه داشتن معایب متعدد میتواند به طور مستقیم در میزان بهره وری هر واحد تولیدی اثر گذار بوده و در عین حال سلامت کارکنان را مورد تهدید جدی قرار دهد.
به عنوان مثال جابه جایی قطعات سنگین در صنایع پرسکاری توسط نیروی انسانی می تواند احتمال بروز بیماریهایی نظیر دیسک کمر را در فرد به طرز چشمگیری افزایش دهد، همچنین کاهش سرعت و دقت فرد در اثر خستگی هنگام جابه جایی و یا بارگذاری محصولات نیز از دیگر معایبی است که می تواند در بلند مدت هزینه های گزافی را به هر واحد تولیدی تحمیل کرده و آنرا از چرخه ی رقابت حذف نماید.
امروزه جابه جایی با استفاده از نیروی ربات به عنوان روشی با مزایای متعدد از جمله دقت و سرعت عملکرد بالا، کاستن از ضایعات و جلوگیری از توقف پیاپی خط تولید، خستگی ناپذیری، انعطاف پذیری و شعاع دسترسی بالا... موجب شده است در کشورهای صنعتی و پیشرفته بالاترین نرخ استفاده از رباتهای صنعتی در حیطه جابه جایی محصولات قرار گیرد.
در کشور عزیزمان ایران نیز با توجه به کاربرد گسترده رباتهای صنعتی در حیطه جابه جایی مواد نظیر پالت گذاری، جابه جایی های سریع محصولات کوچک (Pick and place) با استفاده از رباتهای دلتا ، صنعت پرسکاری... تولیدکنندگان به استفاده از این روش نوین جهت باقی ماندن در شرایط رقابت روی آورده اند.
